در سال 2014 حسن روحانی رئیس جمهوری، طی سفری به عمان قرارداد 25 ساله صادرات روزانه تا 28 میلیون متر مکعب را به امضا رساند که از طریق احداث یک خط انتقال گاز یک میلیارد دلاری زیر دریا به طول 200 کیلومتر از میدان گازی کیش عملیاتی می‌شود.
در ادامه هفته گذشته علیرضا کاملی مدیرعامل شرکت ملی گاز ایران اعلام کرد که فاز مطالعات در کمتر از 6 ماه آینده به اتمام رسیده و مسیر انتقال گاز در خشکی و دریا مشخص و پروژه وارد فاز اجرایی می‌شود.
عمان گاز را برای بندر صحار می‌خواهد و حاضر شده تا هزینه احداث خط انتقال را 100 درصد پرداخت کند اما چرا؟
بندر صحار مکانی استراتژیک برای کشور عمان و آینده خلیج فارس است و شرکت واله اقدام به ساخت گندله‌سازی 9 میلیون تنی و ایستگاه تخلیه و بارگیری 40 میلیون تنی سنگ آهن در آن کرده است. در اسکله بندر صحار کشتی 400 هزار تنی پهلوگیری میکند و امروز کشور عمان 4 کشتی واله مکس در اختیار دارد (Saham-Shinas-Sohar-Liwa).
اگر عمان موفق به رساندن گاز طبیعی از ایران با قیمت اقتصادی به این بندر شود، این نقطه تبدیل به هاب فولاد خاورمیانه خواهد شد که در آن، سنگ آهن و گاز طبیعی با قیمت رقابتی برای تولید 26 میلیون تن فولاد خام فراهم است.
از طرفی طبق آمار سازمان ملل متحد، جمعیت کشورهای شورای همکاری خلیج فارس (بحرین، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی، امارات متحده عربی) در سال 2030 حدود 75.5 میلیون نفر بوده که با فرض سرانه بلندمدت مصرف 350 کیلوگرم فولاد، در کل 26 میلیون تن فولاد مصرف خواهد کرد که با عرضه سنگ آهن واله متعادل است.
نتیجه:
1- در صورت انتقال گاز ایران به عمان، مزیت رقابتی کشور ایران در تولید فولاد می‌تواند تضعیف شود.
2- کشورهای شورای همکاری خلیج فارس در تولید فولاد آینده خودکفا خواهند بود و برای صادرات فولاد ایران (15 میلیون تن مطابق طرح جامع) لازم است بازارهای هدف جدیدی بررسی شود.
توجه داشته باشیم که عمر ذخایر معدنی شرکت واله با توجه به میزان تولید آن شرکت حدود 52 سال است که بسیار طولانی‌تر از ایران است (بین 13 تا 25 سال) و در آینده ایران می‌تواند برای تامین خوراک صنعت فولاد خود، به یکی از واردکنندگان عمده سنگ آهن از نیز بندر صحار تبدیل شود.