نشست گروه جی۲۰ هفته گذشته در هامبورگ برگزار شد؛ نشستی که قرار بود در آن ایالات متحده امریکا و دیگر اعضای آن در زمینه تصمیم ترامپ برای کاهش واردات فولاد به امریکا مذاکره کنند؛ و مذاکره‌ای که نتیجه آن برای کشورهای صادرکننده فولاد به امریکا مهم تلقی می‌شد،
اما نتیجه‌ای حاصل نشد و آنچه از مذاکرات فولادی برآمد اتهامی بود که ترامپ به چین و اتحادیه اروپا در زمینه دامپینگ فولاد وارد کرد. اگر چه قرار بر این نبود و بازار محصولات معدنی و صنایع معدنی دنیا تصور می‌کرد با آمدن ترامپ روزگار پررونقی خواهد داشت، البته برای امریکایی‌ها همین طور است و با این رویه برای تولیدکنندگان فولاد در ایالات متحده، روزگار خوشی آغاز می‌شود و آنها می‌توانند چشم‌اندازی از رونق اقتصادی را در کسب‌وکار خود تجربه کنند. در کنار آنها فولادی‌های استرالیا هم به دنبال مستثنا شدن کشورشان، از این قانون، بهره‌مند و منتفع هستند اما بازار فولاد جهان فقط امریکا و استرالیا نیست و برای سایر کشورها از دست دادن بخشی از بازار بزرگی همچون امریکا نمی‌تواند مطلوب باشد آن هم در شرایطی که زمزمه‌هایی از مازاد ظرفیت فولاد در بازار جهانی به گوش می‌رسد. این اتفاق می‌تواند باعث افزایش مازاد فولاد در بازار جهانی شود و نرخ آن را پایین بیاورد، به دنبال آن نرخ سنگ‌آهن نیز افت میکند و در این بین بیش از همه، چین در مقام بزرگترین تولیدکننده و صادرکننده فولاد در معرض آسیب قرار می‌گیرد. حال باید دید ترامپ در ماه‌های آینده تا چه اندازه این طرح را عملی و از حجم واردات خود کم میکند و دنیا چگونه نسبت به این محدودیت‌ها به قوی‌ترین اقتصاد جهان واکنش نشان می‌دهد؟ و آیا بازار بین‌الملل فولاد می‌تواند جریان جاری خود را از افزایش عرضه و کاهش نرخ نجات دهد و به این سناریوی کم‌وبیش پرغصه که ترامپ برایش نوشته رنگ بهبود ببخشد؟