به گزارش اسیتیل ایران به نقل از فولاد نیوز، بررسی وضعیت مصرف فولاد در كشور نیز نشانگر وجود ركود است، اما با این حال مصرف وجود دارد و بسیاری از طرح‌‌های خصوصی و دولتی محصولات فولادی در حال مصرف هستند. نكته اما در اینجا است كه نیاز این دسته از مصرف‌كنندگان معمولا از انبارهای خریداران عمده آهن كه قبلا از بورس كالا خرید و انبار شده تامین می‌شود و این گروه نیز با وجود جذابیت بالا در سایر بخش‌‌ها (از جمله بورس) تمایلی به خرید مجدد از تولیدكنندگان فولاد نمی‌بینند و بازگشت سرمایه و نقدینگی به این بخش با مشكل روبرو شده است.
نتیجه این امر كاهش روزافزون قیمت‌ها خواهد بود و ممكن است این رویه تا حدی ادامه پیدا كند كه تولید فولاد به صرفه نبوده و كارخانه‌های تولید‌كننده محصولات فولادی را با چالش‌‌های شدید و حتی ورشكستگی روبه‌رو سازد.
به نظر می‌رسد تنها راه حل این مشكل نزدیك شدن هرچه بیشتر كانال‌‌های عرضه و فروش محصولات فولادی به مشتریان نهایی است. این كار توسط شركت SAIL (دومین فولاد ساز بزرگ هند پس از تاتا استیل و پانزدهمین فولادساز بزرگ جهان با تولید بیش از 15 میلیون تن فولاد در سال) انجام گرفت و این شركت 17 پایگاه فروش یا خرده‌فروشی را در ایالت‌‌های مختلف هندوستان ایجاد كرد.
نمایندگی‌‌های فروش این شركت شباهت زیادی به نمایندگی‌‌های فروش خودرو در ایران داشت و مشتریان خرد، پول را به حساب این شركت واریز و محصول خود را از نزدیكترین نمایندگی محل سكونت خود دریافت می‌كردند. اگر چنین ساختاری بر فروش محصولات فولادی و به خصوص محصولات فولاد ساختمانی حاكم گردد، علاوه بر حذف واسطه‌‌ها و به دلیل نزدیكی تولیدكنندگان و مصرف‌كنندگان نهایی می‌توان از سلامت بازار و رضایت فروشنده و خریدار اطمینان پیدا كرد.
برای كشف قیمت در این رویه هم می‌توان حدود 10 درصد تولید كارخانه‌ها را در بورس كالا و به پیمانكاران عمده واگذار نمود یا اینكه حتی بر‌اساس فرمولی و همگام با قیمت‌های جهانی به قیمت عرضه این محصولات دست پیدا کرد.
در همین حال خطر دیگری كه متوجه فولادسازان است را می‌توان افزایش بهای مواد اولیه و به‌خصوص سنگ‌آهن دانست. عرضه‌كنندگان سنگ‌آهن با توجه به موفقیت چشمگیری كه در زمینه مالیات بر صادرات این ماده خام به دست آوردند (در سال جاری هیچ‌گونه عوارضی بر صادرات این ماده اولیه سودآور وضع نشد و قرار بر این است تا دولت از سال آینده عوارض ناچیز ده درصدی را برای صادرات این محصول اعمال كند)، اكنون به دنبال افزایش قیمت این محصول برای فولادسازان داخلی هستند.
با یك حساب سر‌انگشتی قیمت یک کیلوگرم محصول سنگ‌آهن با عیار 60 درصد آهن را در معادن در حدود قیمتی 1400 ریال محاسبه می‌كنیم و با توجه به راندمان تولید فولاد در دنیا، برای تولید هر تن فولاد بیش از دو تن سنگ‌آهن مورد نیاز است و این یعنی هر تن فولاد تنها به 280 هزار تومان سنگ‌آهن نیاز دارد، به عبارت دیگر چیزی در حدود 20 درصد قیمت فروش (نه قیمت تمام شده) این محصول را كارخانه‌های فولادسازی باید صرف خرید سنگ‌آهن کنند، در صورتی كه با قیمت‌های فعلی سنگ‌آهن نیز فروش محصولات فولادی با مشكل روبه‌رو است و اتخاذ چنین تصمیمی یعنی تنگ‌تر كردن میدان بازی برای فولادسازان و در انتها خارج كردن آنها از چرخه تولید؛ فرآیندی كه در انتها باعث فراهم نمودن شرایط بازار برای واردات خواهد شد.
در صورتی كه بخواهیم سونامی شرایط ركود بازار، صنعت فولاد كشورمان را نابود نكند باید هم دولت و هم فولادسازان با درك صحیح شرایط به نجات این صنعت مهم و حیاتی اقدام كنند.
دولت در این میان نباید اجازه دهد تا شوك‌‌های جدید مانند افزایش قیمت سنگ‌آهن شرایط این صنعت را به مرحله غیر‌قابل تحمل و بازگشت برساند و همچنین با تزریق منابع مالی مناسب بقای صنعت فولاد و تولید این كالای استراتژیك را دوام بخشد.
از سوی دیگر ایجاد تسهیلات لازم برای احداث نمایندگی برای فولادسازان كه در راستای حمایت از تولید كننده و مصرف‌كننده و كوتاه شدن دست واسطه‌‌ها است، ضروری است.
فولادسازان نیز در این میان باید به استفاده از تكنولوژی‌‌های روز جهان در تولید كه به كاهش قیمت تمام شده و افزایش كیفیت فولاد منجر می‌شود روی آورده و با حمایت از طرح‌‌های ابتكاری حاصل از سرمایه‌گذاری و اعتقاد واقعی به بخش‌‌های تحقیق و توسعه و همچنین تكیه بر نیروی انسانی ارزشمند خود چالش‌‌های موجود را پشت سر بگذارند.