اعلام آمادگی تعدادی از نمایندگان شرکتهای ژاپنی فعال در زمینه صنایع فولاد برای مشارکت در ساخت این صنایع و کاهش مصرف آبدر واحدهای فولادی در حال ساخت در منطقه آزاد چابهار، تبدیل شدن چابهار به هاب فولادسازی کشور کلید خورد.
با توجه به همزمانی سفر سفیر ژاپن و هیات 12 نفره از ده شرکت بزرگ ژاپنی و امضای قرارداد نهایی برای آغاز ساخت نخستین طرح فولادی در چابهار در همین روز در تهران به نظر می رسد، آغاز تبدیل شدن چابهار به هاب فولاد کشور کلید خورد.
روز دوشنبه در دومین روز سفر هیات ژاپنی به چابهار با امضای قرارداد ساخت طرح فولاد 3 میلیون تنی مَکُران چابهار توسط شرکت های خصوصی در تهران، تبدیل منطقه آزاد چابهار به هاب فولاد سازی کلید خورد و این خود می تواند آغازی تحول آفرین در این منطقه باشد.
در یکسال گذشته شرکت های مختلفی برای فعالیت و ایجاد کارخانه های فولادی به منطقه آزاد سفر کرده اند که حداقل 4 شرکت مراحل اولیه ثبت شرکت، دریافت زمین و همچنین اقدامات اولیه برای ساخت این واحدها را آغاز کرده اند.
بر همین اساس طرح نخستین کارخانه فولادی که به همت و مشارکت بخش های دولتی، شبه دولتی و خصوصی وارد شد هم اینک با رسیدن به مرحله امضای قرار داد مشارکت و امضای قرارداد با سازندگان، ساخت این فعالیت کلان تولیدی در منطقه آزاد شکل اجرایی به خود می گیرد.
مدیرعامل منطقه آزاد تجاری صنعتی چابهار به عنوان یکی از شرکای اصلی این کارخانه فولادی در چابهار گفت: قرارداد طرح مجتمع فولاد مَکُران در منطقه آزاد چابهار که قرار است با ظرفیت تولید 3 میلیون تن فولاد به اجرا در آید، به مرحله امضای قرارداد ساخت توسط شرکت های بخش خصوصی ایرانی رسید.
حامدعلی مبارکی این مطلب را در نشست مشترک با سفیر ژاپن در چابهار و هیات همراه اعلام و تصریح کرد: این طرح که در قالب پروژه های جدید ایمیدرو، منطقه آزاد و بخش های خصوصی در پی تصمیمات سفر رییس جمهوری به استان سیستان و بلوچستان در سال 1393 تعریف شده، با سرمایه گذاری کنسرسیومی از شرکت های بخش خصوصی، سازمان منطقه آزاد چابهار و ایمیدرو احداث می شود و مجموعه ای از کارخانه های تولید گندله سنگ آهن، احیای مستقیم، فولادسازی، نورد گرم و نورد مقاطع فولادی را در برمی گیرد.
وی با اشاره به حضور برخی از نمایندگان شرکت های بزرگ ژاپنی فعال در زمینه فولاد خاطر نشان کرد: منطقه آزاد چابهار دارای ظرفیت های مختلفی برای سرمایه گذاری از جمله در بخش فولاد است و با توجه به نگاه ویژه دولت و بخش خصوصی ایران زمینه همکاری در این طرح ها برای طرف های ژاپنی کاملا مهیا است.
به گفته وی در طرح فولاد سه میلیون تنی مکران دو فاز بهره برداری تعریف شده است که فاز نخست آن برای ایجاد ظرفیت تولید 1.6 میلیون تنی آهن اسفنجی است.
مبارکی تاکید کرد: مزیت راه اندازی و تاسیس کارخانه های فولاد در منطقه آزاد چابهار به دلیل دسترسی به معادن سنگ آهن در استان سیستان و بلوچستان و کشورهای همسایه و همچنین وجود بازار مصرف در کشورهای مجاور تقریبا امری بدیهی و قابل اتکا است.
به گفته وی اجرای اینگونه طرح های کلان از جمله پتروشیمی و خودروسازی در منطقه در راستای سیاست های جدید دولت محسوب می شود که مستلزم وجود آب و امکانات حمل و نقل دریایی برای ورود و خروج مواد اولیه و ساخته شده با هدف کاهش قیمت تمام شده و تولیدات رقابتی است.
مدیرعامل منطقه آزاد چابهار افزود: نزدیکی به بازارهای هدف، دسترسی به بنادر آزاد دریای عمان و وجود منابع آب از مهم ترین مزیت های این منطقه برای ساخت مجتمع های فولادی به شمار می آید.
تعدادی از نمایندگان شرکت های ژاپنی فعال در حوزه فولاد نیز به شرح فعالیت های خود در صنایع فولاد سازی ایران در اصفهان و خوزستان پرداختند و تصریح کردند: با توجه به حجم عظیم آب مصرفی در صنایع فولادی این شرکت ها آماده هستند برای کاهش مصرف آب در صنایع فولادی تا 50 درصد مصرف فعلی همکاری و مشارکت کنند.
به گزارش استیل ایران به نقل از ایرنا، به دلیل بحران بی آبی و همچنین تداوم و استمرار خشکسالی های اخیر در بیشتر مناطق ایران بویژه در مرکز کشور ، یکی از سیاست های راهبردی به این موضوع معطوف شده است که صنایع وابسته به مصرف آب زیاد از جمله پتروشیمی ، فولاد ، خودروسازی و غیره به سواحل دریایی کشور از جمله سواحل مکران منتقل شوند.
گرچه چابهار در نقطه ای بسیار استراتژیک از مزیتهایی مختلف چون نزدیک بودن به بازارهای هدف و همچنین اتصال به آب های اقیانوسی و آزاد برخوردار است اما واقعیت این است که دسترسی به منبع عظیم آب دریای عمان یکی از کلیدی ترین شاخص های اقتصادی صنایع کلان تولیدی محسوب می شود.
از همین روی است که پیشنهاد شرکت های ژاپنی برای مشارکت در این صنایع و بویژه استفاده از فناوری های روز و بالاخص پیشنهاد آنان برای کاهش 50 درصدی مصرف آب در صنایع فولادی به نظر می رسد فعالیتی برد برد برای فعالان بخش خصوصی دو کشور است و در راستای حفظ و برداشت مناسب از منابع خدادادی و زیست محیطی می تواند ابتکاری قابل توجه ارزیابی شود.