با توجه به عدم توازن موجود در ظرفیت های تولیدی صنایع بالادستی و پایین دستی فولاد در بازار جنوب شرق آسیا و ریسک های بالای موجود در مدل تولیدی نورد فولاد، تعدادی از فولادسازان این منطقه به دنبال افزایش توانایی در تولید فولاد خام هستند.
گرچه کارخانه ها در جنوب شرق آسیا سال های اخیر توجه بیشتری به واحد های فولادسازی یکپارچه داشته اند و دو شرکت در حال آماده سازی برای راه اندازی پروژه های بزرگ کوره بلند هستند، نتیجه نهایی به عوامل زیادی بستگی دارد.
در ویتنام یک پروژه خطوط تولید کوره بلند با ظرفیت حدودا 7 میلیون تن در سال در فاز اول پروژه، ژوئن تا جولای سال جاری پس از تاخیری طولانی راه اندازی می شود. ظاهرا مجوزهای دولتی گرفته شده و منتظر مجوز محیط زیستی هستند.
در اندونزی هم بزرگترین تولید کننده فولاد آن تولید فولاد خام را پس از راه اندازی کوره بلند 1.2 میلیون تنی خود از سر می گیرد. خط تولید زغال سنگ اخیرا راه اندازی شده و 2 تا 3 ماه زمان می برد تا خط تولید چدن راه بیفتد. این پروژه با هدف افزایش کارآمدی و رقابت پذیری راه اندازی می شود چرا که تکنولوژی کوره های قوص الکتریکی در اندونزی قدرت رقابت کمتری دارد چون هزینه تامین برق بالاست و عرضه انرژی محدودیت دارد.
در مالزی نیز از تکنولوژِی تولید یکپارچه استقبال شده است. یک شرکت چینی قصد دارد پایان سال جاری تا اوایل 2018 کوره بلندی در خط تولید یکپارچه آن با ظرفیت 3.5 میلیون تن راه اندازی کند.
از طرفی علی رغم فواید آشکار تکنولوژی یکپارچه، عواملی وجود دارد که بر روند استفاده از آن و راه اندازی این پروژه ها در جنوب شرق آسیا تاثیر منفی دارد. لزوم سرمایه گذاری بالا و مسائل تکنیکی و زیست محیطی پیچیده از جمله این عواملند.